Modele związane z dyskontowaniem przepływów pieniężnych nie rozpatrują wzajemnych oddziaływań pomiędzy posiadaną elastycznością, ryzykiem i wyborem czasu w decyzjach inwestycyjnych i dotyczących funkcjonowania przedsiębiorstwa[1]. Wręcz niektórzy autorzy wskazują, że metody bazujące na podejściu opcyjnym powinny być nadrzędnymi w stosunku do tradycyjnego podejścia opartego na DCF[2]. Stąd powstaje wątpliwość, czy w analizie elastyczności w podejmowaniu decyzji o działalności przedsiębiorstwa w każdym przypadku metody dyskontowe oceny wartości przedsiębiorstwa są właściwymi. Gdyż nawet jeżeli metodę DCF uzupełni się o analizę wrażliwości, to w dalszym ciągu ocena ta jest statyczna, realizowana przy założeniu stałości działań operacyjnych przedsiębiorstwa, będących podstawą do określenia przyrostowych przepływów pieniężnych i nie zakłada się możliwości ich zmiany. To ograniczenie tradycyjnych metod dyskontowych stanowi podstawową przyczynę powodującą, że narzędzie to jest niewystarczające do pełnej oceny rzeczywistości gospodarczej[3].
Długoterminowa perspektywa funkcjonowania przedsiębiorstwa uzupełniona o opcję realną nie zostanie prawidłowo wyceniona w takim przypadku[4]: Metody dyskontowe są użytecznym narzędziem w ocenie inwestycji na rynku finansowym i jednocześnie są wadliwe w ocenie operacyjnej elastyczności i związanych z nią możliwości osiągnięcia dodatkowych korzyści. W takiej sytuacji metody DCF zaniżają wartość przedsiębiorstwa. Należy zmodyfikować podejście do oceny inwestycji kreujących w przedsiębiorstwie elastyczność decyzyjną – wpływy z inwestycji muszą być wyższe o kwotę wyrażającą wartość posiadanej opcji[5], gdyż następujące czynniki mogą wpływać na rozbieżność rzeczywistego NPV, a NPV liczonego metodą tradycyjną:
- wzrost zmienności zależności pomiędzy wartością wymaganych nakładów inwestycyjnych a ceną produktu finalnego;
- wzrost innowacyjności działalności przedsiębiorstwa;
- możliwość elastycznego podejmowania decyzji, np. opóźnienie niektórych decyzji operacyjnych w stosunku do porównywalnych przedsiębiorstw, które jednak nie posiadają takiej opcji realnej.
Decyzje strategiczne dotyczą istotnych aspektów przyszłej działalności przedsiębiorstwa. Związane są z zaangażowaniem zasobów przedsiębiorstwa w przyszłe inicjatywy, które obarczone są ryzykiem finansowym. Istotne jest zatem wypracowanie zasad zarządzania poprawą efektywności tego typu decyzji.
Analiza wartości opcji realnej powinna obejmować nie tylko dane o cenach, ale także istotne czynniki dla sukcesu strategii przedsiębiorstwa: natężenie konkurencji, uzyskane przywileje, czy sygnały płynące z otoczenia przedsiębiorstwa. Istotnym zagadnieniem jest zajęcie długiej pozycji w opcji realnej (tzw. long call, long put), aby ograniczyć w zasadniczy sposób możliwość negatywnego oddziaływania ryzyka na wyniki ekonomiczne przedsiębiorstwa.
[1] A.K. Dixt, R.S. Pindyck: Investment under Uncertainty, Princeton University Press, New Jersey 1994; A. Buckley: Inwestycje zagraniczne. Składniki wartości i oceny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 52-53.
[2] T. Koller, M. Goedhart, D. Wessels: Valuation: Measuring and Managing the Value of Companies, John Wiley and Sons, Inc., Hoboken 2010; L.E. Brandao, J.S. Dyer, W.J. Halm: Using Binominal Decision Trees to Solve Real-Option Valuation Problems, w “Decision Analysis” 2005, nr 2.
[3] A. Buckley: Inwestycje…, op. cit., s. 52.
[4] D.G. Laughton, H.D. Jacoby: Reversion, timing options, and long-term decision-making, w „Financial Management” 1993, nr 3.
[5] A. Buckley: Inwestycje…, op. cit., s. 58.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz