Pomiar wyników skorygowanych o ryzyko

Pomiar wyników skorygowanych o ryzyko odbywa się w oparciu o mierniki, opisujące różnorodne aspekty podejmowania ryzyka. Podstawą ich konstrukcji jest dążenie do zbadania relacji zysku i podejmowanego ryzyka. Każdy z tego typu mierników dostarcza użytecznych informacji, posiadając jednak pewne indywidualne ograniczenia, istotne dla niektórych wyników pomiaru.

Przykładem może być wskaźnik Sharpe’a, który dostarcza użyteczne informacje o relacji zysku i ryzyka, ale nie analizuje wpływu na wyniki finansowe zdarzeń ekstremalnych. Aby określić wielkość zapotrzebowania na kapitał pozwalający przetrwać przedsiębiorstwu sytuacje ekstremalnych odchyleń czynników ryzyka, należy zastosować inne wskaźniki. Występujące ograniczenia pomiaru sprawiają, ze należy analizować równocześnie kilka wskaźników, aby w pełni przeanalizować perspektywę wpływu ryzyka na wyniki gospodarowania przedsiębiorstwa.

Proces określania mierników powinien zostać podzielony na następujące etapy:

• określenie krzywej ryzyka dla każdego jego rodzaju,
• pomiar zapotrzebowania na kapitał ekonomiczny,
• określenie korelacji oraz efektów dywersyfikacji w ramach poszczególnych ryzyk w portfelach,
• skorygowanie wielkości zapotrzebowania na kapitał ekonomiczny dla każdego portfela. Tradycyjne systemy pomiaru wyników bazują na pomiarze zwrotu z kapitału zawiązanego w pasywach przedsiębiorstwa. Nie są one bezpośrednio powiązane z charakterystyką ryzyk przedsiębiorstwa. Na ich podstawie nie można ocenić zwrotu z globalnej wielkości kapitału, który jest niezbędny do zabezpieczenia ciągłości działania przedsiębiorstwa[1].

[1] M. Parsley: The RAROC Revolution, w „Euromoney” 1995, nr 10.