Surowe regulacje prawne Glass-Steagall Act spowodowały spadek ilości bankructw w sektorze bankowym. Między 1943-1982r. upadło 261 banków co stanowiło średnio 0.03-0.09% ogółu banków. Jednym z pomysłów zapewniającym ochronę większym bankom, mającym swe odzwierciedlenie przez kolejne dziesiątki lat, było zobowiązanie Systemu Rezerwy Federalnej do ochrony obywateli posiadających konta oszczędnościowe w dużych bankach. Fed zobligował się do wypłaty tym obywatelom stu procent wkładu w przypadku utraty płynności finansowej przez te banki. Miało to ochronić większe instytucje finansowe przed zamykaniem się. Również ubezpieczenie depozytów uległo zmianie. W 1934r. ubezpieczeniem objęte były depozyty do 2,5 tys. dolarów, podczas gdy od 1980r. były to już kwoty rzędu 100 tys. dolarów. Duże znaczenie w
minimalizowaniu bankructw odegrało też zmniejszanie restrykcji związanych z otwieraniem filii. I tak, dowodem na to stał się znaczny wzrost oddziałów bankowych. Dla przykładu można zaznaczyć, że w 1900r. istniało 87 filii, w 1950r.- 4700, 1997r.- ponad 60 tys. (połowa do banków narodowych, połowa do stanowych). Duże znaczenie odegrały wówczas firmy holdingowe, które posiadały akcje jednego lub kilku banków. Pozyskiwały środki finansowe na zakup kolejnych oddziałów poprzez emisję papierów wartościowych. W 1956r. wydano ustawę, na mocy której zakazano takich ekspansji, firmy mogły posiadać nie więcej niż 5% akcji banku z siedzibą w innym stanie. W latach sześćdziesiątych wprowadzono przepis Regulation Q zapobiegający nadmiernej konkurencji banków. Niestety, w latach osiemdziesiątych zjawisko bankructw znowu znacznie wzrosło. Przyczyną takich masowych likwidacji był między innymi wzrost kosztów ponoszonych przez banki z powodu zniesienia tzw. Regulation Q, pogorszenie się sytuacji finansowej wielu przedsiębiorstw oraz kryzys giełdowy w 1987r. [1]W latach 90tych zwiększył się nacisk na uchylenie ustawy Glassa-Steaglla. Izba Reprezentantów opowiedziała się za zniesieniem wprowadzonych barier miedzy działalnością bankową a handlową, co skutkowało podpisaniem przez prezydenta Clintona w listopadzie 1999 r., ustawy Gramm-Leach-Bliley Financial Management Act oraz uchyleniem poprzedniej ustawy.[2] Ustawa GLB umożliwiała zatem łączenie przez daną instytucję finansową tradycyjnej bankowości z działalnością inwestycyjną, a także działalnością w sektorze ubezpieczeń. Ułatwiło to zawieranie transakcji pomiędzy tymi bankami, a co ważniejsze z punktu widzenia ryzyka systemowego, do ich konsolidacji. Ustawa Gramm-Leach-Bliley była niewątpliwie przejawem liberalizacji amerykańskiego rynku finansowego. W liberalizacji można dopatrywać się narzędzia poprawy konkurencyjności amerykańskich instytucji finansowych, ale też liberalizacja w znacznym stopniu przyśpieszyła tworzenie innowacyjnych produktów finansowych o wysokim stopniu ryzyka, czy też sprzedaż ich bankom.[3]
minimalizowaniu bankructw odegrało też zmniejszanie restrykcji związanych z otwieraniem filii. I tak, dowodem na to stał się znaczny wzrost oddziałów bankowych. Dla przykładu można zaznaczyć, że w 1900r. istniało 87 filii, w 1950r.- 4700, 1997r.- ponad 60 tys. (połowa do banków narodowych, połowa do stanowych). Duże znaczenie odegrały wówczas firmy holdingowe, które posiadały akcje jednego lub kilku banków. Pozyskiwały środki finansowe na zakup kolejnych oddziałów poprzez emisję papierów wartościowych. W 1956r. wydano ustawę, na mocy której zakazano takich ekspansji, firmy mogły posiadać nie więcej niż 5% akcji banku z siedzibą w innym stanie. W latach sześćdziesiątych wprowadzono przepis Regulation Q zapobiegający nadmiernej konkurencji banków. Niestety, w latach osiemdziesiątych zjawisko bankructw znowu znacznie wzrosło. Przyczyną takich masowych likwidacji był między innymi wzrost kosztów ponoszonych przez banki z powodu zniesienia tzw. Regulation Q, pogorszenie się sytuacji finansowej wielu przedsiębiorstw oraz kryzys giełdowy w 1987r. [1]W latach 90tych zwiększył się nacisk na uchylenie ustawy Glassa-Steaglla. Izba Reprezentantów opowiedziała się za zniesieniem wprowadzonych barier miedzy działalnością bankową a handlową, co skutkowało podpisaniem przez prezydenta Clintona w listopadzie 1999 r., ustawy Gramm-Leach-Bliley Financial Management Act oraz uchyleniem poprzedniej ustawy.[2] Ustawa GLB umożliwiała zatem łączenie przez daną instytucję finansową tradycyjnej bankowości z działalnością inwestycyjną, a także działalnością w sektorze ubezpieczeń. Ułatwiło to zawieranie transakcji pomiędzy tymi bankami, a co ważniejsze z punktu widzenia ryzyka systemowego, do ich konsolidacji. Ustawa Gramm-Leach-Bliley była niewątpliwie przejawem liberalizacji amerykańskiego rynku finansowego. W liberalizacji można dopatrywać się narzędzia poprawy konkurencyjności amerykańskich instytucji finansowych, ale też liberalizacja w znacznym stopniu przyśpieszyła tworzenie innowacyjnych produktów finansowych o wysokim stopniu ryzyka, czy też sprzedaż ich bankom.[3]
[1]Oręziak L., Pietrzak B., Bankowość na świecie i w Polsce…op.cit., Warszawa 2000/2001 s. 50.
[2] Heffernan S., „Nowoczesna Naukowość”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, s.299.
[3] Flejterski S., Solarz J.K., „Systemy Bankowe Krajów G20”, Szczecin 2012, s. 410-412.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz