Zarządzanie ryzykiem w Lehman Brothers, cz. 2

Post opracowany na podstawie nagrodzonej pracy w II Edycji Konkursu Polrisk na najlepszą pracę dyplomową z zakresu zarządzania ryzykiem w organizacji.
Magdalena Kowalcze za pracę pt: NIEWŁAŚCIWE ZARZĄDZANIE RYZYKIEM PRZYCZYNĄ KRYZYSU FINANSOWEGO NA PRZYKŁADZIE LEHMAN BROTHERS

Dokumentacja LB podkreśla istotną rolę apetytu na ryzyko, rozumianego jako gotowość do poniesienia strat w procesie realizacji celów biznesowych, wskutek oddziaływania rynku i ekspozycji na ryzyko. 

Apetyt na ryzyko miał być ściśle powiązany z celami finansowymi i miał służyć zbalansowaniu ryzyka i uzyskaniem jak najwyższego zysku, nie przekraczając dopuszczalnych granic ryzyka. Dokumentacja podkreśla, iż apetyt na ryzyko miał być realizowany w oparciu o rozważenie potencjalnego spadku koniunktury, w postaci spowolnienia na rynku bankowym i spadku liczby klientów[1].

Jako główne metody pomiaru ryzyka rynkowego dokumentacja firmy wymienia między innymi:

· Backtesting (weryfikacja), stosowana w celu ustalenia zasadności miary VaR, poprzez porównanie aktualnie osiąganych zysków lub strat z VaR wygenerowanym dla zadanego portfela.
· Stress test, stosowany w celu oceny potencjalnego wpływu na portfel skrajnych warunków rynkowych, nawet takich, których ryzyko wystąpienia wydaje się nieprawdopodobne.
· Odtwarzanie zdarzeń historycznych o ekstremalnym wpływie na rynek, w celu zbadania wpływu na obecny portfel ich potencjalnego ponownego zaistnienia na rynku.
· Scenariusze hipotetyczne stosowane w celu zbadania wpływu potencjalnych zysków i strat na portfel, w sytuacji wystąpienia prawdopodobnych zjawisk makroekonomicznych (np. spadek kursu dolara, inflacja wywołana wzrostem cen ropy)[2].

• Miarami ryzyka wykorzystywanymi w celu oszacowania różnych rodzajów ryzyka były przede wszystkim miara wartości zagrożonej VaR (Value at Risk) oraz MPE (Maximum Potential Exposure), czyli maksymalna potencjalna ekspozycja[3].
• Elementami składowymi ryzyka rynkowego są ryzyko liniowe i nieliniowe. Dla wszystkich nieliniowych produktów zastosowano symulację historyczną z pełnym przeszacowaniem. W przypadku definiowania apetytu na ryzyko w Lehman Brothers, miara wartości zagrożonej VaR (Value at Risk) została skalkulowana na poziomie 95% ufności, przy zastosowaniu horyzontu czasowego jednego dnia[4].
• Miara wartości zagrożonej VaR to strata wartości rynkowej, której prawdopodobieństwo osiągnięcia lub przekroczenia w danym przedziale czasowym jest równe zadanemu poziomowi tolerancji. W przypadku banków stosowany horyzont czasowy to jeden dzień. Poziom tolerancji bywa stosowany zamiennie z poziomem ufności. Symulacja historyczna polega na zastosowaniu stóp zwrotu obliczonych na podstawie danych historycznych w stosunku do badanego portfela instrumentów finansowych[5].

[1] Lehman Brothers Risk Management: op.cit., s. 7-8.
[2] Ibid., s. 13.
[3] Lehman Brothers Global Risk Management Division: Quantitative Risk Policies, September 2007, s. 4.
[4] Lehman Brothers Risk Management: op.cit., s. 9.
[5] K. Kuziak, Koncepcja wartości zagrożonej VaR (Value at Risk), StatSoft Polska, Kraków 2003, s. 32.