Scoring, (karta scoringowa, albo model scoringowy), jako produkt finalny jest zbiorem kilku zazwyczaj ok. 8–10 cech, za które – w zależności od poziomu cechy – przyznawane są punkty dodatnie albo ujemne. Suma tych cech określa właśnie score, czyli ocenę punktową klienta. I choć jest to tylko kwestia umowna, zwyczajowo im wyższa ocena punktowa, tym klient jest bardziej pożądany. To, jak definiuje się klienta lepszego, uzależnione jest od celu zastosowania karty scoringowej i jest uwzględniane w procesie jej budowy. Zdecydowana większość kart scoringowych służy do oceny wiarygodności kredytowej i ocenia prawdopodobieństwo niewypłacalności, dlatego im wyższy score, tym niższe prawdopodobieństwo defaultu[1].
[1] Z. Kordecki, Budowanie karty scoringowej, w: „Miesięcznik Finansowy Bank” 2010, nr 9.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz