Różnice w poziomie stóp inflacji w poszczególnych państwach obszaru jednej waluty mogą zakłócać funkcjonowanie całego obszaru. Następuje bowiem zróżnicowanie realnych stóp procentowych w poszczególnych państwach w sytuacji, gdy stopy procentowe określa bank centralny dla całości obszaru[1]. Ponadto, poziom stopy inflacji wpływa na różnicowanie kosztów w poszczególnych państwach obszaru jednej waluty.
Integracja rynków finansowych powinna prowadzić do neutralizacji zakłóceń gospodarczych dzięki napływowi kapitału do regionu dotkniętego szokiem (np. kredyty i pożyczki) i odwrócenia przepływu kapitału, gdy szok się kończy. W ten sposób następuje redukcja różnic w długoterminowych stopach procentowych, ułatwienie finansowania deficytów obrotów z zagranicą oraz wspieranie efektywnej alokacji zasobów na obszarze walutowym.
Istotne jest także doprowadzenie do podobieństwa struktur wytwarzania PKB w państwach jednego obszaru walutowego. Zapobiegałoby to znacznemu zróżnicowaniu skutków ekonomicznych w momencie wystąpienia szoków zewnętrznych, gdyż taki sam szok gospodarczy, oddziałujący na gospodarki o różnych strukturach, będzie wymagać zastosowania różnych narzędzi makroekonomicznych. Podobne powinny być: sytuacja gospodarcza państw, elastyczność płac i wynagrodzeń, struktura podatkowa, reakcja na zastosowane instrumenty stabilizujące szok czy poziom inflacji (wręcz gotowość do jej redukcji). Podobieństwo powinno występować nie tylko w zakresie wymienionych zmiennych, ale także struktury PKB wg sektorów gospodarki i zatrudnienia[2].
P. Kennen wykazał także, że im gospodarka danego państwa jest bardziej zdywersyfikowana, tym mniejszy wpływ na nią mają czynniki zewnętrzne. Im gospodarka wytwarza więcej dóbr eksportowych, tym mniejsze jest ryzyko szoku asymetrycznego, który nie dotyka jednocześnie wszystkich grup towarowych. Stąd dywersyfikacja produkcji ogranicza koszty utrzymania stabilności gospodarczej. P. Kennen wskazuje także na konieczność zapewnienia dużej mobilności pracowników między sektorami gospodarki, która powinna przyczyniać się do migracji siły roboczej do sektorów wytwarzających dobra na potrzeby rosnącego eksportu. Stanowi to swoiste uzupełnienie koncepcji mobilności siły roboczej R.A. Mundella.
[1] Więcej w G. Haberler, The International Monetary System and Discussion, w: G.N. Halm (red.), Approaches to Greater Flexibility Rates, Princeton University, 1970 oraz J.M. Fleming, On Exchange Rate Unification, „Economic Journal”, 1971, vol. 81.
[2] I. Angeloni, M. Flad, F.P. Mongelli, Economic and Monetary Integration of the New Member States, ECB Occasional Paper, 2005, nr 36; F.P. Mongelli, New Views on the Optimum Currency Areas, European Central Bank, „Working Paper”, 2002, nr 138.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz