Należy jednak zwrócić uwagę na hipotezę wskazującą na dwie przeciwstawne siły działające w kierunku dekoncentracji i specjalizacji produkcji. Rosnący stopień otwartości gospodarki oraz wzrost integracji handlowej sprzyjają specjalizacji w produkcji dóbr zgodnie z przewagą komparatywną danego państwa. Stąd struktury gospodarek obszaru walutowego mogą stać się mniej zdywersyfikowane i bardziej podatne na szoki asymetryczne[1]. W takiej sytuacji, w warunkach mobilności środków produkcji następuje ich odpływ do regionów, które są beneficjentami szoku, co może prowadzić do utrwalenia różnic między państwami obszaru jednej waluty. Odpowiedzią na to ryzyko może być rozwój handlu wewnątrzgałęziowego, co powinno przyczyniać się do zapewnienia trwałości synchronizacji cykli koniunkturalnych[2]. Ponadto państwa, które wykazują synchronizację dynamiki produkcji i cen, odnotowują mniejsze koszty utraty możliwości prowadzenia indywidualnej polityki monetarnej w ramach jednego obszaru walutowego[3].
[1] P. Krugman, Lesson from Massachusetts for EMU, (w:) F. Torres, F. Giavazzi (red), Adjustment and Growth in the European Monetary Union, Cambridge University Press, Londyn 1993.
[2] Więcej w J. Fidmuc, Migration and Regional Adjustments to Assymetric Shocks in Transition Economies, SEPR Discussion Paper, 2003, nr 3789 oraz J. Frankel, Real Convergence and Euro Adoption in Central and Eastern Europe: Trade and Business Cycle Correlations as Endogenous Criteria for Joining EMU, Working Papers Series, Harvard University, Cambridge 2004.
[3] A. Alesina, R.J. Barro, Currency Unions, NBER, „Working Paper Series”, 2000, nr 7927.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz