W literaturze można spotkać się z wieloma różnymi określeniami credit scoringu. Pierwsza definicja pochodzi z aktu prawnego Stanów Zjednoczonych – Ustawie Równości Szans w Udzielaniu Kredytu z 1975 roku. W myśl tego aktu, system credit scoring jest wprowadzany w rezultacie doświadczenia uzasadnionego dowodami i statystykami oraz[1]:
- oparty na danych wywodzących się z empirycznego porównania przykładowych grup lub populacji rzetelnych, nierzetelnych kandydatów, którzy ubiegali się o kredyt w pewnym przedziale czasowym,
- rozwinięty w celu oceny zdolności kredytowej kandydatów przy respektowaniu uzasadnionego interesu kredytodawcy,
- rozwijany i uzasadniony poprzez zastosowanie zaakceptowanych zasad statystycznych oraz metodologii,
- okresowo weryfikowany poprzez użycie odpowiednich zasad statystycznych metodologii oraz modyfikowany w celu utrzymania zdolności przewidywania.
W polskiej literaturze definicja scoringu pojawia się m.in. u J. Supera, która określa scoring jako „proces, metodę, w wyniku której informacje dotyczące ocenianego obiektu są w sposób obiektywny przekształcane na ciąg liczb, tzw. punktów, które po zsumowaniu stanowią miarę oceny”[2]. Innymi słowy, suma punktów obliczona na podstawie danych zawartych w karcie scoringowej stanowi podstawę do podejmowania decyzji operacyjnych.
[1] L.J.Mester, What’s the Point of Credit Scoring?, Philadelphia, Business Review, 09-10/1997
[2] J. Supera., Scoring – podstawowe pojęcia i stosowana terminologia. Materiały z konferencji: Scoring w teorii i praktyce, Instytut Międzynarodowych Finansów i Bankowości „Suples” Sp. z o.o., Kazimierz Dolny 1998.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz